Eaude

Eaude Vie,

Daar stond je dan, lonkend in al je hemelsheid. De prille, nog wat twijfelachtige eerste lentestralen lichtten je in een gloed van goud. Ik beheerste mijn spontane eerste impuls om naar je te reiken. Ik beheerste me, want ik wil je nog niet kwijt.

Nee, eerst wil ik dit hemelse moment vangen in een netje van woorden, welgewikt en voorzichtig geproefd, zoals ik die tegenwoordig zo trendy hapjes zou proeven. U weet wel, die miniatuur excuses voor een amuusje, vaak in een glazen buisje of lepeltje de grootte van je pink geserveerd. Voorzichtig, bijna bang om die ene verloren garnaal op zijn kussentje van zeven-verschillende-soorten-groenten-mousse te kwetsen. Met diezelfde voorzichtigheid kies ik mijn woorden, bang dat elke vorm van materialisering dit hemelse moment, deze droom die zich van dimensie vergiste, als een zeepbel zou doorprikken.

Want de gelukzaligheid die nu door mijn aderen stroomt als adrenaline, vervult me van zo'n diepe dankbaarheid. Om jou. Jouw bestaan en jouw aanwezigheid in mijn leven. Dank je, voor je medeplichtigheid in mijn momenten van stiekeme rebellie tegen de sleur. Voor de manier waarop je me woordeloos weet te inspireren, als een GPS die me telkens weer naadloos naar mijn ziel navigeert. Het leven kleurt licht en luchtig als jij er bent. Mensen zijn mooi, en de wereld is precies zoals die hoort te zijn, als jij er bent. Naast jou voel ik me vrouw, als in zelfstandige, don't-take-no-bullshit-from-no-one-vrouw, en tegelijk vrouw als in dat magisch, door intuïtie gestuurde en niet neer te pinnen wezen dat 's nachts in de sterren rijdt.

“Jij, en enkel jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk,” strooide mijn moeder vermoedelijk van kindsaf aan al in mijn fruitpapjes. En zoals ik hier samen met jou zit, van het werk weggeslopen, gelokt naar dat eerste zonovergoten terrasje van het seizoen dat ingekleurd is met stralende, zonnebrillende mensen, kan ik die wijsheid enkel bevestigen. Ik glunder om dat sprankeltje gelukzalige zorgeloosheid die we net van 't leven wisten af te snoepen. Jij en ik, samen tegen een chagrijnige wereld die op automatische piloot lijkt te draaien. Ik en jij, mijn levenslustige levenslucht, mijn net-niet-verslaving, mijn levenswater.

Jij, mijn aperitief glaasje wijn op een doordeweekse woensdagmiddag.