donderdag 27 mei 2010

Apocalyps

Beste Maya-minnende onheilsprofeten,


Moest dat nu echt?


Zomaar aan de grote klok gaan hangen dat de wereld op 21 December 2012 vergaat? Kon het niet gewoon een kneuterig 'happy-few-geheimpje' blijven waarover samenzweerderig gefluisterd wordt op jullie theekransen?

Want werkelijk, wat hoopten jullie te bereiken met al dat apocalyptische geleuter? Een massale piek van de bunkerbouw in de Afrikaanse woestijnen? Met het aanzwengelen van de economie tot gevolg? Of het stelselmatig beslag leggen op dierenkoppels om in onze Arken van Noach te parkeren? Gewoon om es te zien wat dat geeft, een lege savanne? Of misschien hoopten jullie stiekem de wereld in een fin-de-siècle anarchie te doen duiken, waar circusapen zoals jullie de plak kunnen zwaaien?

Weten jullie wat ik denk? Aandacht. Niet meer en niet minder dan een spastisch uitgevallen aandachtskramp is het, heel jullie oproep.


Ja, ik ben kwaad.


Maar ik zal jullie eens wat vertellen, stelletje zwartgebrilde feestpoepers. Jullie kutprofetie – wat er ook de reden van moge zijn – haalt amper iets uit. Want behalve een knettergekke Zimbabwaanse president lijkt het er sterk op dat niemand anders al ijverig zijn ark aan het samenstellen is. En op een zonderlinge freak uit Deurne na, heb ik ook geen weet van verdere bouwaanvragen voor zonnestormschuilbunkers.


Waaruit ik opgelucht opmaken kan

dat de overgrote meerderheid van de mensen zich achter mijn oordeel schaart:


Sodemieter op met die kletskoek.


En als de wereld binnen twee jaar vergaat, dan zien we dat dan wel. Mij krijg je alvast me geen stokken opgesloten in één of andere bunker gevuld met dolgedraaide Nostradami. Wees daar maar zeker van. Neehee. Dan bouw ik liever mijn eigen ark, en laad ik die vol vrienden, wijn, gitaren, bloemen en pindanootjes, en gaan we gezamelijk en glorieus aan de zonnestorm ten onder. Zo.


Sukkels.

zondag 16 mei 2010

Besluitvorming

Besluitvorming,

heette het.

Als een dikke vette waarheid zat het in m'n gezicht.


Lange blauwige trappen,

die leidden naar het licht.


Bestippeld met mensen,

die ze plichtsbewust beklommen,

trap voor trap

stap voor stap.


Stap voor stap,

zoals in

zoals het hoort


Stap voor stap

zoals in

zoals ik het niet deed.


Besluitvorming

heette het

Als een dikke vette waarheid zat het in mijn gezicht.

donderdag 6 mei 2010

Dionysus

Ik weet waar

in deze godverlaten wereld,

Dionysus zich heeft verstopt.


In een klein hoekje

in de ziel van een vriend van me.


Zo.

En daar zit-ie veilig.