Beste Mr. Jacobs,
Is het u ook al opgevallen, hoe het vaak een kader vergt eer we dingen
echt zien?
Wat is kunst anders dan een grote verzameling ingekaderde schoonheid, geframde wijsheid die in de wereld voor het rapen ligt?
Maar die we – bij gebrek aan kader – niet zagen.
Alsof een kader onze blik vastgrijpt, vestigt.
Onze ogen laat zien,
in plaats van kijken
naar een wereld die aan spoetniksnelheid voorbijflitst.
Godzijdank voor kaders, nu en dan.
En dus vraag ik het u mr. Jacobs, want het is toch een beetje uw sector,
waarom kwam, in deze wereld waar beperkingen zo oplosbaar zijn als dafalgan,
niemand ooit op het idee kaders te ontwerpen voor mensen?
Ik zie het al helemaal voor me, en u ongetwijfeld ook.
Zo'n strak design exemplaartje, dat je kunt aan- en afzetten,
al naar gelang je gemoed.
Het nieuwe must-have accessoire voor de bewuste consument, zeg maar.
Want zeg nu zelf, die bontbotten en etnische stofjes
zijn intussen toch nogal twothousandandnine geworden.
Het zou op slag ook een heleboel pijn de wereld uithelpen.
Want wie kreeg nog nooit het aloude 'je-ziet-me-gewoon-niet-staan'-verwijt naar zijn kop geslingerd.
Stiekem als een tijger komt het aangeslopen om je dan naar de keel te springen.
Geheel onverwacht, maar met de trefzekerheid van een kamikaze, komen ze aan,
die verwijten.
Want nee, je zag ze niet staan besef je nu.
Had toch je kader opgezet, denk je dan.
Want woorden dekken om een of andere reden de lading niet, op zo'n moment.
U weet wel, woorden en hun akelige noodzaak om alles tot feitelijkheid te reduceren.
Dus in plaats van die catwalk vol te stouwen met draken van schoenen,
waarop Mieke Modaal niet eens kan rechtstaan,
en waarnaast Jan Met De Pet meer een hobbit dan een man lijkt,
moest u misschien maar eens uw tanden in kaders zetten, beste mr. Jacobs.
Al was het maar om eindelijk eens een glimlachend model
in plaats van een uitgezogen zuurpruim
de wandeling van haar leven te zien maken.
Graag gedaan,
MaryLou Johnson.
